Monika podczas spacerów koło poznańskiej hali widowiskowo-sportowej Arena zamienionej na noclegownię dla uchodźców z Ukrainy, czuje dyskomfort: – Tak patrzyłam, te dzieci, te matki tam siedziały. A my sobie chodzimy na spacerki. I dla mnie ten kontrast był taki okropny.

Czy zastanawialiście się kiedyś, po co ci wszyscy ludzie przyjmowali obcych pod własny dach? Nie no, wiadomo: niebo gwiaździste nade mną – prawo moralne we mnie, imperatyw humanitarny, każdy by tak postąpił i tak dalej. Ale przecież nie każdy tak

Siedzimy w kawiarni Kina Nowe Horyzonty, gdzie Anastazja opowiada mi o swoim doświadczeniu bycia goszczoną przez młode wrocławskie małżeństwo kilka tygodni po rozpoczęciu pełnoskalowej wojny. Zwracam uwagę na to, że podczas naszej godzinnej rozmowy słowa “bezpieczny” używa osiem razy. Moja

– Najtrudniejsze było widzieć Lubę w tym zawieszeniu. Lubę, która cały czas czeka, żeby być z mężem, żeby wrócić do normalnego życia. Ona była naprawdę silną kobietą, ale cały czas powtarzała, że jest na takich ruchomych piaskach – w opowieści

– Ta historia miała kilka aktów. Ciężko jednoznacznie zdefiniować to nasze wspólne mieszkanie… Byliśmy tam jak w takim ładnym więzieniu. Wiem, jak to brzmi. I znów muszę podkreślić, jak bardzo jestem wdzięczna za pomoc i za wszystko, co ta rodzina